Aslı E. Perker: “Karnım bir daha eskisi gibi düz olur mu? Hiç sanmam…”

Bedenimizde neremizi seviyoruz ve neremizi sevmiyoruz, neden?

Oya Baydar’ın kitabını okurken zihnime takılan sorudan sonra birkaç kadın yazara bedenlerine dair takıntılarını sordum. Beğenmedikleri ya da tam tersi, onlara gurur veren fiziksel özelliklerini…

Beni kırmayarak açık yüreklilikle cevap verenlerden biri de annelik ve yazarlığı şahane bir şekilde barıştıran Aslı E. Perker oldu. 

Aslı Perker: “Karnım bir daha eskisi gibi düz olur mu? Hiç sanmam…”

“17 yaşındaydım, 47 kiloya ulaştım. Ve tam 21 yıl boyunca bir fazla iki eksik, aynı kiloda kaldım. Vücudumu hiçbir zaman çok beğenen biri olmadım. Bacaklarım her zaman biraz fazla kalın, göğüslerim fazla küçük, belim eh işte, idare eder incelikteydi. Ama vücudumdan nefret de etmedim. Omuzlarım güzel, kemikli, kollarım zayıf ama çöp gibi değil, boynum ince ve uzun, boynumu vücuduma bağlayan bölge kemikli. Hani “İngiliz Hasta” filminde bir sahne vardı, adam kadına boynundaki çukurun adını soruyor hatta arayıp tarıyor, sonunda buluyordu. İşte şimdi adını hatırlayamadığım o çukur güzel bir derinlikte. Bir de en gurur duyduğum yerim, karnım her zaman dümdüz; kaslı. Daha doğrusu, 38 yaşında hamile kaldığım güne kadar öyleydi. Değişim yavaş yavaş oldu. Göğüsler doldu, kollar kalınlaştı, göğüs kafesindeki kemikler yok oldu, karın malum büyüdü, bacaklar irileşti. Bambaşka bir vücut çıktı ortaya. Doğurana kadar 9, doğurduktan sonra da 6 ay boyunca umursamadım. O kadar ki arkadaşlarım uyardılar, “Bak Aslı, sonra pişman olursun, dikkat et, korse tak, spor yap” dediler. “Amaan boşverin, ben anneyim” diye cevap verdim, bir kol hareketi eşliğinde. Kızımın 10 aylık olduğu şu günlerde yürüyüş bandının üzerinde koşup duruyorum. Karnım bir daha öyle düz olur mu? Hiç sanmam. Peki ben bu halimle barış imzalar mıyım? Bakalım göreceğiz.”

Aslı E. Perker